«Έχουμε πόλεμο»

	«Έχουμε πόλεμο», λέει και ξαναλέει ο σοσιαλιστής αντιπρόεδρος Β. Βενιζέλος, και έχει απόλυτο δίκιο.  Όντως η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου και δέχεται επίθεση. Μόνο που ο Βενιζέλος και η παρέα του, είναι οι εχθροί. Για την ακρίβεια, είναι ΚΑΙ αυτοί εχθροί. Και για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, είναι ο πρόθυμος, εκτελεστικός βραχίονας των εχθρών. Είναι ίσως η πρώτη φορά που εξαπολύεται μια τόσο έντονη και μεγάλη επίθεση κατά ενός λαού. Επί ενάμιση χρόνο, οι δωσίλογη κυβέρνηση ανακοινώνει πακέτα  εξαντλητικών μέτρων. Με σαφή στόχο, εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους, τίμιους πολίτες που δηλώνουν στην εφορία, τα πάντα και πληρώνουν πάντα. Αυτός είναι ο πόλεμος. Συνεχής, άγριος, με μεγάλο αριθμό θυμάτων, που καθημερινά αυξάνεται. «Έχουμε πόλεμο» και βασικός εχθρός  των ελλήνων είναι η νεοφιλελεύθερη αντίληψη που κυριαρχεί, στις διοικήσεις κυβερνήσεων,  τραπεζών, ευρωπαϊκών οργανισμών, κομμάτων, εντός και εκτός Ελλάδας. Μια αντίληψη που εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο σχεδόν σε όλους τους λαούς, με παρόμοια αποτελέσματα. (κατεδάφιση αυτονόητων δικαιωμάτων, ιδεολογική τρομοκράτηση του κόσμου και ενίσχυση των κερδών των ισχυρών). Για τους εκτός Ελλάδας εχθρούς, μπορούμε να κάνουμε λίγα (τουλάχιστον σε αυτή την φάση). Για τους εντός Ελλάδας εχθρούς, μπορούμε να κάνουμε πολλά (σε κάθε φάση). Καταρχήν να σπάσουμε το τείχος από φελιζόλ, που είμαστε κλεισμένοι και να  ξεριζώσουμε από το μυαλό μας, μια και καλή, τις ψευδαισθήσεις μας. Ότι πχ, χρειάζεται ένας δυναμικός ηγέτης για να μας βγάλει από το αδιέξοδο, ότι πχ,  χρειάζεται μια άλλη  διαφορετική ηγεσία για να μας βγάλει από το αδιέξοδο, ότι πχ, χρειάζεται περισσότερη συναίνεση για να βγούμε από το αδιέξοδο.  Όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Και είναι ψευδαισθήσεις γιατί από μόνα τους δεν λένε τίποτα, αν και λανσάρονται, από πολλά ΜΜΕ ως η μόνη λύση. Αν η νέα «δυναμική ηγεσία», «συναινετική» ή μη, εφαρμόζει τα ίδια σχέδια και προτάσεις της τρόικας και του ΔΝΤ, τι θα έχουμε καταφέρει;  Απλώς να χάσουμε τον κορυφαίο ηγέτη ΓΑΠ και στην θέση του να βάλουμε κάποιον άλλον, που εφαρμόζει, πάνω κάτω, τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές. Δεν μας νοιάζει ο στρατηγός και οι αξιωματικοί του εχθρού, αλλά ο ίδιος ο εχθρός, η στρατηγική του, τα όπλα του και οι μπλόφες του. Και μας νοιάζει,  αν θέλουμε να νικήσουμε, και κυρίως αν θέλουμε να πολεμήσουμε. Γιατί αν δεν θέλουμε κάτι από τα δύο, τι σημασία, έχουν όλα αυτά; Προφανώς οι σκέψεις αυτές απευθύνονται, κυρίως, σε όλους αυτούς που είναι αγανακτισμένοι, εξεγερμένοι, ορεξάτοι να κάνουν σαματά.  Αν δεν υπάρχει αυτή η προϋπόθεση, τότε σκύβουμε το κεφάλι (κι άλλο) και συνεχίζουμε το μπουσούλισμα, ως γνήσια αναξιοπρεπείς γυμνοσάλιαγκες, κρατώντας το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, ως φλάμπουρο, της υποταγής μας και εξαντλώντας την οργή μας στο like του facebook. Στην αντίθετη περίπτωση, αποδομούμε τον μέχρι τώρα τρόπο σκέψης μας, κατεδαφίζουμε στερεότυπα δεκαετιών, γκρεμίζουμε τους φόβους μας, συνειδητοποιούμε τι θέλουμε, ποιος πραγματικά φταίει, (πχ, όχι ο «παχυλός» μισθός του δημοσίου υπαλλήλου της Βουλής, αλλά οι απαλλαγές, φοροελαφρύνσεις και διευκολύνσεις σε εφοπλιστές…)  και κυρίως αποφασίζουμε να ρισκάρουμε ότι θα χάσουμε αρκετά. Γνωρίζοντας, ειδικά για το τελευταίο, ότι και στην περίπτωση που δεν  αντιδράσουμε, πάλι  θα χάσουμε αρκετά, πάλι χάνουμε αρκετά . Απλά θα γίνει  και γίνεται με πρωτοβουλία, του εχθρού . Καταλήγοντας, διότι έχουμε και προετοιμασίες… Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί. Ο εχθρός είναι παντού, από τις Βρυξέλλες, μέχρι το παράθυρο των 8. Τα όπλα είναι ποικίλα, ύπουλα και ισχυρά, από εκβιασμούς για την εκάστοτε δόση, μέχρι απειλές για συντάξεις και μισθούς.   Τι λείπει για να αποκτήσει ενδιαφέρον  η ιστορία μας; Ο νικηφόρος στρατός. Και αυτός δεν είναι άλλος, από τον κόσμο, τον Έλληνα και την Ελληνίδα, τον μετανάστη, τον έντιμο φορολογούμενο, τον φοβισμένο συνάδελφο, τον συμβιβασμένο γείτονα, τον σημερινό και αυριανό άνεργο, τον μαθητή, τον φοιτητή, τον συνταξιούχο. Ο κάθε σκεπτόμενος, άνθρωπος με εξεγερμένη συνείδηση και αποφασισμένο βήμα.  Με τσαμπουκαλεμένο μυαλό.  Δεν ξέρω αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε (πάλι). Αυτό που ξέρω πάντως, είναι ότι, ό,τι θετικό συνέβη στην ιστορία των ανθρώπων, συνέβη όταν ο κόσμος ξύπνησε, αντέδρασε και εξεγέρθηκε. Ποτέ άλλοτε. [www.ellinofreneia.net] Θύμιος Καλαμούκης