Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»


«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»

Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80
χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι
ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.
Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου,
γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα για να τον δει κάποιος
γιατρός. Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν
και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει τη πληγή του. Αφού το εξέτασε
προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί και έτσι
μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.
Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο
ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με
γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη
σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε σε τι κατάσταση ήταν η υγεία η
σύζυγός του.
Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της
νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν
και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.
Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε,
«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε το χέρι της νοσοκόμας
και είπε:
«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»
 
 
ΥΓ: Σε ευχαριστώ Αθήνα, ήταν υπέροχο!

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Αίμα χωρίς τιμή: Χρυσή Αυγή | Του Αυγουστίνου Ζενάκου


Η οργάνωση που διεκδικεί μια θέση στο κοινοβούλιο παρουσιάζεται ως «εθνικιστική», «πατριωτική», «αντισυστημική». Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι μια νεοναζιστική, εγκληματική οργάνωση που εκμεταλλεύεται, με στυγνό οπορτουνισμό, την αντιμνημονιακή ρητορική και την ανησυχία για το Μεταναστευτικό για να παρασύρει τους πολίτες να την ψηφίσουν. Πολίτες που αγνοούν ότι η δράση της εκτείνεται από το πλέον γελοίο, την πίστη στον… θεό Πάνα, ως την ανθρωποκτονία.

“… η Χρυσή Αυγή είναι κάτι διαφορετικό από απλώς ένα κόμμα που υποστηρίζει μια συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική και εμπνέεται από μια πατριωτική ιδεολογία. Βεβαίως, τα στελέχη του έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες να παρουσιαστούν ως ακριβώς αυτό: ένα κόμμα «εθνικιστών», που ενδιαφέρεται για το καλό της Ελλάδας και έχει τη θέληση να τα βάλει με όλους και με όλα για να προστατεύσει τους Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια, σε αυτές τις διακηρύξεις έχει προστεθεί και η αντίθεση στο Μνημόνιο και στις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου, με γνώμονα πάντα το «συμφέρον της χώρας».
Λένε, ωστόσο, ψέματα. Και λένε ψέματα διότι στην πραγματικότητα ούτε καν ιδεολόγοι, έστω και μιας παραπλανημένης ιδεολογίας, δεν είναι. Είναι ψεύτες που διέκριναν μια ευκαιρία να εξαπατήσουν ψηφοφόρους, εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευσή τους με την πολιτική των άλλων κομμάτων, την οικονομική κρίση και την παρακμή του κέντρου της Αθήνας.
Τα ψέματά τους τα αναπαράγει ένας λυσσαλέος οπορτουνισμός. Λένε οτιδήποτε, αυτοαναιρούνται διαρκώς, διαστρέφουν οποιοδήποτε γεγονός προκειμένου να αποκτήσουν εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε τίποτε απολύτως, όπως φαίνεται κι από το ότι κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει από την πίστη στον… θεό Πάνα και την επιστροφή στο Δωδεκάθεο ως την… ελληνική καταγωγή του Ρούντολφ Ες και την ανάσταση του Αδόλφου Χίτλερ!
Παρότι, με κάτι τέτοια, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται απλώς ως σαλτιμπάγκοι, υπάρχει μια διάσταση στη δράση τους που δεν επιτρέπει εύκολα το γέλιο: είναι εγκληματίες. Και όχι με την έννοια της διαφθοράς ή της μίζας, όπως συχνά προκύπτει για στελέχη άλλων κομμάτων. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, μέλη τους έχουν καταδικαστεί για δολοφονικές επιθέσεις, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς, προστασία, βαριές σωματικές βλάβες.
Για τη Χρυσή Αυγή, ο χαρακτηρισμός «εγκληματική συμμορία» δεν είναι μια μεταφορά, μια υπερβολή με λογοτεχνική άδεια. Είναι κυριολεξία.
Παρόλα αυτά, στις εκλογές, είναι πολύ πιθανό, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η Χρυσή Αυγή να μπει στην Ελληνική Βουλή.
[...]
Το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών [για τον υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, «Περίανδρο»] δίνει μια ακόμη πιο γλαφυρή περιγραφή: «Μόλις τον εντόπισαν να κάθεται με τους άλλους δύο μηνυτές στο παραπάνω καφενείο, πήγαν και εφοδιάστηκαν με μεγάλα ξύλινα ρόπαλα, τα οποία αποκόμισαν σπάζοντας τα ξύλινα κιγκλιδώματα από το παρακείμενο πάρκο. Κρατώντας δε ο καθένας τους ένα ρόπαλο ανέβηκαν την οδό Παξών και στη συνέχεια κατέβηκαν με ταχύτατο βήμα την οδό Φιλοτίου που οδηγεί στην πλατεία Δεληγιάννη, προχωρώντας ο ένας πίσω από τον άλλον (φάλαγγα) και επιτέθηκαν με τα ρόπαλα αιφνιδιαστικά κατά των μηνυτών, χτυπώντας τους με πρωτοφανή αγριότητα και βιαιότητα κυρίως στο κεφάλι. Η επίθεση των περισσοτέρων επικεντρώθηκε στον Δημήτριο Κουσουρή, ο οποίος δέχθηκε αμέσως ισχυρότατα χτυπήματα στο κεφάλι και δεν μπόρεσε να αντιδράσει καθόλου. Από τα πολλαπλά χτυπήματα έπεσε κάτω από την καρέκλα που καθόταν και ενώ ήταν αιμόφυρτος στο έδαφος συνέχιζαν να τον χτυπούν με μανία στο κεφάλι. Απομακρύνθηκαν από αυτόν μόνον όταν πίστεψαν ότι τον είχαν “αποτελειώσει”. Ο Ιωάννης Καραμπατσόλης, αφού δέχθηκε τα πρώτα χτυπήματα, κατόρθωσε και τους ξέφυγε και απομακρύνθηκε περί τα είκοσι μέτρα. Βλέποντας ότι ήταν βέβαιο πως θα σκότωναν τον Κουσουρή, ο οποίος είχε πέσει αιμόφυρτος, προκειμένου να τους αποσπάσει την προσοχή, πήρε μια καρέκλα και την πέταξε εναντίον τους. Αποτέλεσμα αυτής του της ενέργειας ήταν να αποσπαστούν ορισμένοι, μεταξύ των οποίων και ο κατηγορούμενος ο οποίος, απευθύνοντας σ’ αυτόν τη φράση “θα σε γαμήσουμε, ρε”, τον κυνήγησαν και φθάνοντάς τον χτύπησαν με ρόπαλο στα πόδια, και έπεσε στο έδαφος και ενώ βρισκόταν στο έδαφος συνέχιζαν να του καταφέρουν απανωτά χτυπήματα με τα “ρόπαλα” στο κεφάλι, αλλά αυτός έβαλε τα χέρια του για να προστατεύσει το κεφάλι του και δέχθηκε τα περισσότερα χτυπήματα στα χέρια. Ο τρίτος των μηνυτών, Ηλίας Φωτιάδης, αφού δέχθηκε τα πρώτα χτυπήματα στο κεφάλι, κατόρθωσε και διέφυγε, και κρύφτηκε στο υπόγειο παρακείμενου καφενείου. Αποτέλεσμα της βάρβαρης αυτής επίθεσης των δραστών, μεταξύ των οποίων πρωτοστατούσε ο κατηγορούμενος, ήταν να υποστούν βαρύτατες σωματικές βλάβες οι μηνυτές, ο θάνατος των οποίων δεν επήλθε από λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή τους, καθ’ όσον τον μεν Δημήτριο Κουσουρή εγκατέλειψαν αιμόφυρτο στο έδαφος πεπεισμένοι ότι είχε πεθάνει, οι δε άλλοι δύο κατόρθωσαν και ξέφυγαν».
Το περιστατικό αυτό είναι μόνο ένα ανάμεσα σε δεκάδες. Τον Ιανουάριο του 1998, λόγου χάρη, ο Αλέξης Καλοφωλιάς, μέλος του συγκροτήματος The Last Drive, δέχθηκε επίθεση από τρία άτομα. Τον χτύπησαν με σιδερόβεργα, έπεσε στο πεζοδρόμιο, κι αυτοί άρχισαν να του χτυπούν το κεφάλι του στο έδαφος. Οι τρεις δράστες κατέφυγαν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Και πιο πρόσφατα, πρώτα στο Γκάζι και ύστερα γύρω από τον Αγ. Παντελεήμονα και την Πλατεία Αττικής, τα μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν αναλάβει την «εκκαθάριση» από τους μετανάστες, τους οποίους αποκαλούν «ανθρώπινα σκουπίδια». Τους κυνηγούν, του χτυπούν και τους μαχαιρώνουν σχεδόν καθημερινά. Περιέργως, ελάχιστα από τα περιστατικά αυτά είχαν επιτυχή κατάληξη στη Δικαιοσύνη, παρά τις αναρίθμητες καταγγελίες.
Και ας μη νομίσει κανείς ότι πρόκειται για λίγα «κακοποιά στοιχεία» που έχουν παρεισφρήσει στην οργάνωση. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν την πλήρη κάλυψη του αρχηγού τους, Νίκου Μιχαλολιάκου, ο οποίος έχει δηλώσει: «Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια φρουρά μαχητών που την κρίσιμη ώρα θα τιμωρήσει τους προδότες». Το μέλος της οργάνωσης Γιώργος Μάστορας το έχει θέσει ακόμη σαφέστερα, γράφοντας: «Είναι καιρός να αντιληφθείτε ότι οι δρόμοι μάς ανήκουν πλέον ολοκληρωτικά, χωρίς κανένα ίχνος παραχώρησης. Μπορείτε να αλλάξετε μυαλά και να πορευθείτε στον δρόμο μας, τον δρόμο της Φύσης, της Δύναμης και της Ανθρώπινης Ιστορίας. Κάντε το, ειδάλλως εξαφανιστείτε από μπροστά μας γιατί ΕΜΕΙΣ, οι Δυνατοί, θα σας λιώσουμε σαν τα σκουλήκια».
[...]
Πολλοί από όσους δεν θα ψήφιζαν ποτέ Χρυσή Αυγή, την απαξιώνουν. Λίγο οι σαχλαμάρες με τον θεό Πάνα, λίγο ο διοπτροφόρος μεσήλικας αρχηγός της με το προκοίλι και την αστεία φωνή, σαν πνιχτή καραμούζα, που μιλάει για… «τον δρόμο της αλήθειας του πολεμιστή», τους κάνουν να πιστεύουν ότι αποτελεί απλώς ένα γελοίο επεισόδιο της πολιτικής ζωής.
Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τις ιστορικές συγκρίσεις – όσο κι αν πιθανώς θα κολακεύσουν κάποιον σαν τον Ν. Μιχαλολιάκο. Και ο Αδόλφος Χίτλερ, ως παράφρων ζωγράφος του δρόμου που διατράνωνε την ανωτερότητα της φυλής του, ήταν καταγέλαστη προσωπικότητα για τον «καλό κόσμο» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Του πήρε λίγα χρόνια να φέρει το κόμμα του πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και να εξοντώσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Και το χειρότερο είναι πως ουδέποτε το είχε κρύψει: οι προθέσεις του ήταν εκεί, εκτεθειμένες, ανάγλυφες, στα βιβλία του, στις ομιλίες του, στις δηλώσεις των υποτακτικών του.
Το ίδιο ανάγλυφες είναι και οι προθέσεις της Χρυσής Αυγής: «Δεν έχουν καταλάβει πως όταν θα είμαστε εμείς οι δυνατοί, θα είμαστε ανελέητοι!» λέει ο αρχηγός της Ν. Μιχαλολιάκος. «Αν χρειαστεί, λερώνουμε τα χέρια μας! Αν χρειαστεί, δεν είμαστε δημοκράτες!»
Ας το έχουν υπόψη τους τόσο αυτοί που σκέφτονται να τους ψηφίσουν όσο και αυτοί που αρκούνται να σαρκάσουν τη γελοιότητά τους.”

πηγή:Unfollow

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Άγριος ξυλοδαρμός μετανάστη από άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ!

Σάλος στο Ίντερνετ από το επίμαχο βίντεο

 
 
Όπως φαίνεται στο βίντεο οι αστυνομικοί έχουν σταματήσει στη μέση του δρόμου τον μετανάστη -πιθανότατα αλγερινής καταγωγής- και ενώ εκείνος σηκώνει τα χέρια ψηλά, αυτοί του επιτίθενται, τον ρίχνουν στο έδαφος και αρχίζουν να τον χτυπούν.

 Στο περιστατικό συμμετέχουν και άνδρες με πολιτικά. Ο ένας φοράει σκούρα φόρμα με λευκή ρίγα. Ίσως είναι πολίτης που υπό την ανοχή των αστυνομικών συμμετέχει στον ξυλοδαρμό, ίσως είναι αστυνομικός εκτός υπηρεσίας, ίσως είναι άνδρας της ασφάλειας. Ο ταυτότητά του ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί.

Στο βίντεο φαίνεται καθαρά ποιο είναι το περιπολικό (το 26 -353) και από την ΕΔΕ που θα να διατάξει το Αρχηγείο αναμένεται να βρεθεί και το πλήρωμά του καθώς και οι αστυνομικοί με τις μηχανές που συμμετείχαν στο περιστατικό.

Διερευνάται επίσης το πότε έγινε το περιστατικό, υπό ποιες συνθήκες και ποιο ήταν το αδίκημα του μετανάστη. Πάντως, όποιο κι αν ήταν το αδίκημα δεν δικαιολογείται τέτοιου είδους συμπεριφορά από πλευράς της αστυνομίας, από τη στιγμή που ο μετανάστης δεν προβάλλει καμία αντίσταση.

Ακόμα και όταν οι αστυνομικοί τον συνόδευαν προς το περιπολικό, ένας αστυνομικός φαίνεται καθαρά να του κάνει κεφαλοκλείδωμα, ενώ κάποιος αστυνομικός μοτοσικλετιστής από πίσω τον κλωτσάει.

Για το περιστατικό αυτό και το βίντεο που σήμερα κυκλοφόρησε στο internet έχει ήδη ενημερωθεί από την αστυνομία και θα ερευνηθεί ποιοί ήταν εκείνοι που ξυλοκόπησαν τόσο βάναυσα τον μετανάστη, αλλά και το πότε έγινε το συγκεκριμένο περιστατικό.



 http://www.youtube.com/watch?v=RG4Cf1T8bR4&feature=player_embedded

πηγή:protothema.gr

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Κι όμως, έχουμε τους λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους!



Τα στοιχεία του Δ. Ρέππα, οι διεθνείς έρευνες και όσα δεν (θέλουν να) ξέρουν οι .. λάτρεις στερεοτύπων!
 
(Από το www.iefimerida.gr, 13/4/2012)


Πόσο «υπερτροφικός» και «πνιγμένος» από ... στρατιές πλεονάζοντος προσωπικού είναι τελικά ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα; Ας επανεξετάσουμε τα πράγματα, υπό το φως (και) των στοιχείων που ανακοίνωσε προσφάτως ο Δημήτρης Ρέππας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σήμερα απασχολούνται στο Δημόσιο 712.000 υπάλληλοι, εκ των οποίων οι μόνιμοι είναι 636.000. Ο συνολικός αριθμός τους έχει μειωθεί κατά 50.000 την τελευταία διετία.
Η περίφημη απογραφή του 2010, εκείνη που υποτίθεται ότι θα φανέρωνε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους (ή οποιοδήποτε μεγαλύτερο νούμερο «τραβούσε» η ... ψυχή και η διάθεση αυτοσχεδιασμού καθενός), δεν κατάφερε να καταγράψει περισσότερα από 768.009 άτομα- συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών και των σωμάτων ασφαλείας.

Γιατί λέμε «δεν κατάφερε»; Διότι, απλούστατα, ήταν τόσο έκδηλη η πρόθεση της κυβέρνησης του ΓΑΠ να «φουσκωθεί» ο συνολικός αριθμός, ώστε απογράφηκαν ως δημόσιοι υπάλληλοι κάμποσοι ... φαρμακοποιοί, μηχανικοί, αγρότες, μαγαζάτορες και εν γένει επαγγελματίες που διέθεταν την ιδιότητα του δημοτικού συμβούλου!

Αυτό συνέβη επειδή η απογραφή «έπιανε» όσους είχαν λάβει κρατικό χρήμα, έστω κι αν πρόκειται για τα 30 ή 60 ευρώ που δίνονται ως έξοδα παράστασης στους συνέδρους των δημοτικών συμβουλίων. Κάπως έτσι, με την απογραφή έγινε και ... παραγραφή της επαγγελματικής ιδιότητας μερικών χιλιάδων ανθρώπων. Απογράφηκαν ακόμη και ιδιώτες γιατροί που ήταν συμβεβλημένοι με κάποιο δημόσιο ταμείο.

Ήταν «κεραυνός εν αιθρία» τα ευρήματα της απογραφής του 2010; Κάθε άλλο. Επί της ουσίας επιβεβαίωσαν τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών για το τελευταίο τρίμηνο του 2009. Τα πράγματα, λοιπόν, ήταν σε αδρές γραμμές γνωστά.


Ο Παυλόπουλος, ο Ραγκούσης και τα κλειστά αφτιά.


Συνεχίζοντας για λίγο το «μακροβούτι» στο χρόνο, θα «αλιεύσουμε» ορισμένες αξιοπρόσεκτες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών- ειδικά ως προς τους συμβασιούχους. Λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές του 2009, στις 8 Σεπτεμβρίου, ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος δήλωνε στη «Real News» με κατηγορηματικότητα «Ο αριθμός των συμβασιούχων συνεχώς μειώνεται». Μερικούς μήνες αργότερα, ο διάδοχός του Γιάννης Ραγκούσης διαβεβαίωνε: «Οι θέσεις συμβασιούχων είναι μειωμένες κατά 35%» («Το Βήμα», 21 Μαρτίου 2010).

Ο,τι κι αν έλεγαν οι υπουργοί, ο κόσμος βομβαρδιζόταν με τερατώδεις «εκτιμήσεις». Ο αριθμός των συμβασιούχων στα χείλη καθενός γινόταν ... λάστιχο, ενώ ακόμη και οι ωρομίσθιοι συνυπολογίζονταν ως «κανονικοί» απασχολούμενοι στο Δημόσιο.

Στη συνέχεια, διάφοροι «παντογνώστες» (στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας συμπεριλαμβανομένων), μόνο που δεν ... στοιχημάτιζαν για το εάν η απογραφή θα αποκάλυπτε την ύπαρξη ενός ή 1,5 εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων. Μόλις ανακοινώθηκαν τα πορίσματά της, άκρα του τάφου σιωπή! Όχι για πολύ όμως. Οι εξωφρενικοί αριθμοί άρχισαν πάλι να ακούγονται στις τηλεοράσεις, αλλά και στη Βουλή – με αβάσταχτη ελαφρότητα. Πιθανότατα το ίδιο θα συνεχιστεί, μόλις ξεχαστούν και οι πρόσφατες ανακοινώσεις του κ. Ρέππα.

Εν πάση περιπτώσει, οι «φρέσκες» στατιστικές καταδεικνύουν σημαντική μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, ενώ επίκεινται απολύσει. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, ενστερνιζόμενος τη «λογική» της τρόικα – κι όχι μόνον αυτής: «Επιτέλους, φθάνουμε, πλησιάζουμε στα επίπεδα της υπόλοιπης Ευρώπης;». Το ερώτημα το καθιστά λογικό η ... περιρρέουσα φιλολογία και άτοπο η πραγματικότητα!

Πολύ πριν γνωστοποιηθεί αυτό το πρόσφατο «μείον 50 χιλιάδες», στις μελέτες που εκπονούσαν διεθνείς φορείς η Ελλάδα φιγουράριζε από ...τη μέση και κάτω των σχετικών καταλόγων. Εκείνων με τα ποσοστά απασχολούμενων στο Δημόσιο, επί του συνόλου των εργαζομένων της αντίστοιχης χώρας. Τα αποτελέσματα των ερευνών δεν συμπίπτουν απολύτως (διαφέρουν άλλωστε και οι μεθοδολογικές – αναλυτικές προσεγγίσεις), αλλά συγκλίνουν.

Δείγμα πρώτο: Μελέτη που διενεργήθηκε ως τμήμα της Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκ μέρους ερευνητών του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων Στρασβούργου και Μαγδεμβούργου.

Στην έρευνα αυτή εξετάζονται – και μάλιστα σε βάθος χρόνου τριών δεκαετιών- 17 ευρωπαϊκά κράτη. Η Ελλάδα κατατάσσεται 14η , με ποσοστό υπαλλήλων 11,4%, ελάχιστα πάνω από την Ιρλανδία (11%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Πολύ περισσότερους δημόσιους υπάλληλους διαθέτει αναλογικά η Γαλλία (21,2%), αλλά και Αγγλία (17,8%). Πρώτη είναι η Σουηδία (30%) και δεύτερη η Δανία (29%), δηλαδή - αν αυτό έχει κάποια σημασία- η χώρα την οποία θεωρεί ως πρότυπο ο προηγούμενος πρωθυπουργός μας...

Στην ίδια έρευνα πιστοποιείται ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, ήταν μικρότερες από τις αντίστοιχες των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών.


Χωρίς τους ένστολους, κάτω κι από Γερμανία!


Δείγμα δεύτερο: Στοιχεία από τη βάση δεδομένων του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας Laborsta. Σύμφωνα με αυτά, το ελληνικό ποσοστό των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα επί του συνόλου της απασχόλησης ανέρχεται σε 16% - μεγαλύτερο παρουσιάζουν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Το αντίστοιχο γαλλικό είναι 26%, το βελγικό 22,5%, το βρετανικό 18.9%. Οι Σκανδιναβοί σταθερά γύρω στο 30%. Βάσει του συγκεκριμένου δείγματος, εάν η σύγκριση περιοριστεί στη δημόσια διοίκηση και εξαιρεθούν από αυτήν οι ένστολοι, τότε το ελληνικό ποσοστό θα υστερεί έναντι του γερμανικού.

Δείγμα τρίτο- εγχώριο: Η μελέτη των εταιρειών Icap Group και Hay Group, η οποία παραδόθηκε την άνοιξη του 2011 στα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών που την είχαν παραγγείλει. Στη μελέτη τονιζόταν: «Το μέγεθος της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα συμβαδίζει με το αντίστοιχο μέγεθος των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών, ειδικά της ΕΕ».

Το πόρισμα των δυο εταιρειών επεκτεινόταν και στο μισθολογικό, αφενός επισημαίνοντας ανισότητες ανάμεσα σε διάφορους τομείς του Δημοσίου, αφετέρου κάνοντας σύγκριση με τα της Ευρώπης: «Η μέση αμοιβή των απασχολούμενων στον Ελληνικό Δημόσιο τομέα είναι χαμηλότερη σε σχέση με τα μέσα ευρωπαϊκά μεγέθη»

Συγκεκριμένα, οι Icap Group και Hay Group γνωστοποίησαν πως στο ελληνικό δημόσιο το 50% του προσωπικού είχε απολαβές μέχρι 1.639 ευρώ μεικτά, καθώς και ότι περιοριζόταν στο 10% το τμήμα των υπαλλήλων που αμείβονταν με περισσότερα από 2.418 ευρώ μεικτά. Όσοι λάμβαναν πάνω από 5.856 ευρώ καταμετρήθηκαν στο 0,4%.

Όλα αυτά, επαναλαμβάνουμε, πριν από ένα χρόνο - αργότερα έγιναν κι άλλες μισθολογικές περικοπές. Στο 2012 το ελληνικό κράτος θα έχει πληρώσει σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων το 5,76% του ΑΕΠ και σε τόκους το 7.39% του ΑΕΠ. Το 2015 τα αντίστοιχα ποσοστά προβλέπονται 4,83% και 9,28%.

Ας επανέλθουμε όμως στο βασικό μας θέμα- τους μύθους για τα ποσοτικά μεγέθη της απασχόλησης στο δημόσιο. Επισημαίνουμε ότι οι προαναφερθείσες έρευνες - συγκρίσεις με τα της Ευρώπης δεν έχουν «προλάβει» ολόκληρα τα κύματα φυγής από τη δημόσια διοίκηση, όσα δηλαδή έχουν παρατηρηθεί έως τώρα.

Τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα. Ήδη έχουμε λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από την υπόλοιπη Ευρώπη- κι ας αφήνει άφωνους πολλούς ... λάτρεις στερεοτύπων η εν λόγω διαπίστωση!


Λες και μιλάμε για φέτα...


«Μα εδώ τίθεται και θέμα ποιότητας, όχι μόνο ποσότητας», θα παρατηρήσει δικαιολογημένα κάποιος. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Τρόικα και κυβερνώντες αντιμετωπίζουν το Δημόσιο όπως θα μιλούσαν για ... τυρί ή σαλάμι σε κάποιο μίνι μάρκετ ο πωλητής κι ο πελάτης. «Δυο εξακόσια βγήκε – να το αφήσω;»...

Οι παθογένειες της δημόσιας διοίκησης είναι πολλές, αλλά δεν αφορούν κανένα δυσανάλογα μεγάλο συνολικό αριθμό υπαλλήλων (παρακαλώ, η έμφαση στο «συνολικό»). Τα περί του αντιθέτου τυρβάζοντα κλισέ είναι απλουστευτικά, παραμορφωτικά και εν τέλει λαϊκίστικα.
Βολικά, πάντως. Πολλαπλώς βολικά για τις πολιτικές ελίτ και τα κόμματα που έχουν ασκήσει έως τώρα εξουσία.

Γιατί ...βολεύονται; Πρώτον, διότι έτσι δεν χρειάζεται να απολογούνται για τα – περισσότερα ή λιγότερα, κατά τομέα, περίπτωση ή εποχή- φαινόμενα ελλιπούς οργάνωσης, αναποτελεσματικότητας, κακών ιεραρχήσεων αναγκών, ακόμη και ανεπάρκειας τεχνολογικού εξοπλισμού.

Γιατί να δίνουν εξηγήσεις για το πώς και με ποιο προσανατολισμό κινήθηκαν οι κυβερνήσεις τους; Τα ρίχνουν όλα στους υπαλλήλους οι οποίοι, ακόμη κι αν δεν αφορίζονται συλλήβδην ως τεμπέληδες, αργόμισθοι και διεφθαρμένοι, σίγουρα είναι «υπεράριθμοι». Έτσι τα κόμματα εξουσίας ξεμπερδεύουν με μία εύκολη αυτοκριτική, επειδή διόρισαν. Έφταιγε η ... καλή τους η καρδιά, άντε και λίγη ψηφοθηρία. Ψεκάσαμε, σκουπίσαμε, τελειώσαμε...

Παντού «υπεράριθμοι»... Ακόμη κι εκεί (πχ ΕΑΒ) που όταν φεύγει κόσμος οι διοικήσεις κάνουν συμβάσεις λίγων μηνών σε συνταξιούχους, μπας και βγει δουλειά!...

Δεύτερον: Ζούμε στην εποχή της απόλυτης διαστροφής των εννοιών. Αφορίζεται ο «κρατισμός» για να καθαγιάζεται η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, της οποίας οι μεγαλύτεροι ... αστέρες εκτός των άλλων έχουν κάνει τη φοροδιαφυγή αγαπημένο χόμπι.

Σηκώνονται όπλα εναντίον του πελατειακού κράτους και τα σκάγια πετυχαίνουν τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Με αυτά που ακούμε ως κριτική για το παρελθόν, σε λίγο θα πιστέψουμε ότι πριν από μερικά χρόνια είχαμε κοινωνική προστασία Γερμανίας του Μπραντ ή Σουηδίας του Πάλμε, διαθέτοντας εθνικό πλούτο ... Ζιμπάμπουε. Κι όμως στην περίοδο 1998 -2007 που περικλείει την «ισχυρή Ελλάδα» των εξωφρενικά δαπανηρών Ολυμπιακών Αγώνων και του υψηλού ΑΕΠ, είχαμε για κοινωνική μέριμνα κατά κεφαλήν – και κατά μέσο όρο- 3.530 ευρώ, έναντι 6.252 της ευρωζώνης

Σε λίγο θα θεωρείται ... τεκμήριο «σπατάλης» ακόμη και η στοιχειώδης λειτουργία – εάν και όπου θα επιτυγχάνεται - σχολείων, νοσοκομείων, βρεφονηπιακών σταθμών, μέσων μαζικής μεταφοράς. Κάπου «πρέπει» να εκτονωθεί η οργή του κόσμου. Πάνω σε κάτι που θα συμβολίζει το πλήρως καταρρακωμένο δημόσιο, το ανήμπορο να διεκπεραιώσει κοινωφελείς λειτουργίες. Οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο είναι η «λογικότερη» και «καλύτερη» λύση. Κάτι σαν «σωσίες» των ... πιο πάνω.

Τρίτον: Το «κυνήγι μαγισσών» φιλοδοξεί να πουλήσει χαιρεκακία, αλλά και αυταπάτες. «Αν τσακίσουν τους δημόσιους, ίσως να μη χρειαστεί να πάρουν κι άλλα από εμάς, τους υπόλοιπους». Τις περικοπές στο Δημόσιο τις συνόδευαν ποταμοί κροκοδείλιων δακρύων για το πόσο αδικημένοι είναι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Τελικά σε αυτά τα κροκοδείλια ... ποτάμια πνίγηκε το βιοτικό επίπεδο όλων...
πηγή:http://www.tempo.gr/

Το Ελληνικό Facebook, Κάθε Φορά Που Πεθαίνει Διάσημος Τραγουδιστής.